گردآوری: تیم تهیه محتوای سایت زیست شناسی دریا
مشاهده اصل مقاله: کلیک کنید.
اصطلاح «فلز سنگین» به هر عنصر فلزی و شبهفلزی[1] اشاره دارد که دارای چگالی نسبتاً بالایی در محدودهg cm-3 7- 3.5 بوده و در غلظتهای پایین سمی هستند، و شامل جیوه (Hg)، کادمیوم (Cd)، آرسنیک (As)، کروم (Cr)، تالیوم (Tl)، روی (Zn)، نیکل (Ni)، مس (Cu) و سرب (Pb) هستند. اگرچه «فلزات سنگین» یک اصطلاح کلی تعریف شده در متون علمی است، به طور گستردهای مستند شده است و غالباً برای آلایندههای شایع خاکها و تودههای (پهنههای) آبی به کار میرود. [1] این فلزات به طور گسترده در پوسته زمین یافت میشوند و در طبیعت از نظر زیستی غیرقابل تجزیه[2] هستند. آنها به واسطهی هوا، آب و غذا وارد بدن انسان میشوند. تعداد کمی، در مقادیر بسیار ناچیز، دارای نقش اساسی در متابولیسم انسانها و حیوانات هستند، اما غلظت بالاتر آنها ممکن است باعث سمیت و خطرات سلامتی شود. ماهیت خطرناک فلزات سنگین، به دلیل خاصیت انباشت زیستی[3] آنها در سیستمهای زیستی[4] تشخیص داده شده است. آنها میتوانند از طریق فعالیتهای استخراج معدن، تخلیه پساب صنعتی به محیط زیست وارد شوند و از طریق مصارف خانگی به نزدیکی تودههای آبی راه یابند.
[4] biotic systems
- متن فوق ترجمه بخشی از مقدمه یک مقاله از زبان انگلیسی به فارسی است. مقاله اصلی در وب سایت مجله از این لینک قابل مشاهده است.
- برای اطلاعات بیشتر در زمینه ترجمه متون تخصصی به این لینک مراجعه کنید.
این مطلب توسط تیم تهیه محتوای سایت http://marinebiology.blog.ir تهیه و منتشر شده است. هرگونه استفاده از مطالب سایت http://marinebiology.blog.ir بدون کسب اجازه و اطلاع مدیریت سایت مجاز نیست.