گردآوری: تیم تهیه محتوای سایت زیست شناسی دریا
روش‌های مختلفی برای طبقه‌بندی آبها از نظر درجه شوری در منابع علمی ارائه شده است، که بر اساس غلظت نمک از اصطلاحات مختلفی نیز استفاده می‌کنند. اما به طور عمده آبها را به 4 دسته کلی تقسیم می‌کنند که عبارتند از: آب‌های شیرین (Freshwater) با درجه شوری کمتر از 0.5 ppt، آب‌های لب‌شور یا شورمزه (Brackish water) با درجه شوری بین 0.5 تا 30 ppt، آب‌های شور (Saline water) با درجه شوری بین 30 تا 40 ppt، آب‌های خیلی‌شور (brine water).
در این میان آب‌های لب‌شور خود به چند گروه فرعی تقسیم‌بندی می‌شوند که عبارتند از: آب‌های الیگوهالین (Oligohaline) با شوری بین 0.5 تا 5 ppt، مزوهالین (Mesohaline) با شوری بین 5 تا 18 ppt، و پلی‌هالین (Polyhaline) با شوری بین 18 تا 30 ppt.
آب دریای خزر از نوع آب‌های لب‌شور محسوب می‌شود. در بخش‌های شمالی دریای خزر شوری بین 5 تا 10 ppt یا میلیگرم بر لیتر است و بنابراین از نوع مزوهالین محسوب می‌شود. هرچند برخی نواحی همچون مجاورت دلتای رود ولگا 2 تا 4 ppt است و از نوع الیگوهالین محسوب می‌شود. آب‌های خزر میانی نیز با شوری متوسط 12.7 از نوع مزوهالین محسوب می‌شوند. خزر جنوبی نیز با دارا بودن شوری متوسط 13 مزوهالین هستند. هرچند در سواحل ایرانی از غرب به شرق شوری اندکی افزایش می‌یابد. بالاترین شوری در دریای خزر در خلیج قره‌بوغاز مشاهده می‌شود که از نوع آب‌های خیلی شور است به طوری که شوری به 350-300 ppt و حتی بیشتر نیز می‌رسد.
از مثال‌های آب‌های پلی‌هالین، دریاچه آرال است که در پی کاهش آب و کوچک شدن مساحت از حالت الیگوهالین به حالت پلی‌هالین تغییر یافته است (ابتدا به 4 دریاچه کوچکتر تقسیم شد که تا سال 2009 دو مورد از آنها به کلی خشک شدند).
برای تهیه درسنامه بوم شناسی دریا (Marine Ecology) به لینک زیر مراجعه کنید:
تهیه منابع کنکور کارشناسی ارشد و دکتری زیست شناسی دریا
این مطلب توسط تیم تهیه محتوای سایت http://marinebiology.blog.ir تهیه و منتشر شده است. هرگونه استفاده از مطالب سایت http://marinebiology.blog.ir بدون کسب اجازه و اطلاع مدیریت سایت مجاز نیست.
